YaraLavanta kokulu bir yalnızlığa sardım kalbimi. Arındırdım ellerimi özü geçmiş sevdalardan. Bir yalana inanmıştım, vurdu geçti izleri kaldı solumda. Yara işte, zamanla iyileşir dedim. O yüzden dönüpte bakmıyorum ardıma. Kendi kabuğuma çekildim, Yorgun cümleler yazıyorum duvarlara. Ve paslı bir demiri andırıyor yüzüm. Hiç iyi olmasamda Bir söz verdim kendime. Bundan böyle, Bir daha adın değerse göğsüme, Şiirler affetsin beni Ama ben değil... Özge Özgen |