Saygımdan
.
gökyüzü yazıyorum durup dinlenmeden kendime belki yaralardır iyi eden insanı anladım avuçlayınca kalbini toprağın kaç dilsize benim şu suskunluğum, yağmursuzluğum düşünür müydün küçükken sen de büyüyünce unutacağını ellerinin yerini konarız, geçeriz çoğalırız ve nihayet bir yalnız yolculuk nehrin kalbinde açan nilüfer ise göğsün değince dağın ayakları halkalanan suya büyüyüp döner içine hayat dinmez sızın içindeki uçurumları bir bir başkasına açarak kanını basınca tuzuna teninin etin ağrır, özlersin bir yorgun kavga gülüşün dudaklarında kılıfımı bedenimden çıkaran bir nefessin sonunda, dağılırsın aynasında suretimin ben ki gökyüzüne saygımdan yağmurda önümü iliklerim . |
saygı ve selamlarımla...