2
Yorum
13
Beğeni
0,0
Puan
1768
Okunma
.
gökyüzü yazıyorum durup dinlenmeden kendime
belki yaralardır iyi eden insanı
anladım avuçlayınca kalbini toprağın
kaç dilsize benim şu suskunluğum,
yağmursuzluğum
düşünür müydün küçükken sen de
büyüyünce unutacağını ellerinin yerini
konarız, geçeriz
çoğalırız ve nihayet bir yalnız yolculuk
nehrin kalbinde açan nilüfer ise göğsün
değince dağın ayakları halkalanan suya
büyüyüp döner içine hayat
dinmez sızın
içindeki uçurumları bir bir başkasına açarak
kanını basınca tuzuna teninin
etin ağrır, özlersin
bir yorgun kavga gülüşün dudaklarında
kılıfımı bedenimden çıkaran
bir nefessin sonunda, dağılırsın
aynasında suretimin
ben ki gökyüzüne saygımdan
yağmurda önümü iliklerim
.
Cevap Yaz