Şehir sana yürüyor
gece geçiyor g/d/ünden
dilsiz kalıyor kuytular
sözlü yansımalar
“insan kendini yalnızca insanda tanır”
sevdiği zaman
s/aklı bir çekmece gökyüzünde ay
p/uslu p/uslu göğsü
s/açları beyaz…

mevsimler
gölge s/aklıyor rüyalar
geliyorsun uyurken üstümü örtmeye
rüzgârla düşüyor sesin renkleri
kemanlı bir düşle
çalıp çalıp kaçıyor Vivaldi
“dört mevsim konçertosuyla”
konfetiler döküyor geceye…

son sonede kalıyor devrik cümle
çapraz ateş dizeler sevi
geceye beni vurduran söz
şafak sökerken töz töz
kendine hayalle dokunan
unuttuğum dudaklar/ım
tuzlu bir buse
deniz gülüşlerini bıraktığı zaman…

nasıl üzüm kokarsa şarap
okyanus kokar saçlarım
sarı güneşe
özleme inat…

esrik yürür gün,
mevsimler senle
az az azalıyor ömür,
gün be gün
“memento mori”(ölümü hatırla)
dört mevsim sev
nasılsa aşk ölümsüz
balçığa dönse de beden
kainat yeniden verir seni bana
ellerimiz yine buluşur mahşerde
iki suyun birleşmesinde can bulur
dört mevsim aşk
aşk dört mevsim

d/ört mevsimi sevgi…