Sevdazeney içime çadırını açmaya çalışan sıkıntı seni beyaz renkli bir karanfile çevirsem yok sihir bende değil o yüreğimdeki güçlü insanda her sıkıştığımda dili naziktir ince damarından geçer sevginin aşkı oduna değil, ormanadır sincaplı ağaçlara, tavşanlı oyuğa üstündeki masmavi gökyüzünedir istemem bilmediğim bir dünyayı o henüz keşfedilmeye çalışılan kurmaca bir öykü değin ancak dikkatimi celbeden bana beyaz gömleğini benim için giyen yeter gönlünde güllerin en kırmızısı bakışıyla gözlerimde deren mecnuna eş sevdazen gözü suluyum ama ağlamayacağım ’sesi işitilmeyen kişileri yazmaya devam edeceğim yine’ haksızlık güreşe tutuşsa da benimle galip gelecek hak ve adalet kimse çizik atamayacak yığılsalar da bir araya bir kişi yetecek bana sessizce beni seven bir ışık huzmesi var cebimde kalem elimi cebime koymam yeter duymak için kelamı bir adım eliftir diğeri kırılgan ince bozmak istemem adımı harfleri dağıtana.. 21. 09. 2017 / Nazik Gülünay |
Merhaba,
Sessizlerin sesi olmak var ya ! Bu çok ama çok önemli ! İnsan olmanın o yüce erdemi,
sanırım işte bunda saklı ! Sözcükler değerli kalemin elinde hiç zorlanmadan yerli yerine oturmuş !
Okur, kendi ferasetine göre payına düşeni alıyor !
Yine çok güzel bir paylaşım okudum değerli arkadaşım ! Kutlarım selamlar !