doğuştan başladı ağlamam, isyanım
üstelik ben istemedim
onlar getirdi dünyaya
doğmadan hissetmişim sanki
neler geleceğini başıma


benim dünyamla sınırlı değildi olup bitenler
yalnız kendime ağlamadım
en başta ezilen aşağılanan kadınlar vardı
benim de içinde olduğum
o masum zümre
bir kocanın insafına bağlanmıştı gelecekleri
ak duvakla girdikleri evden
ak kefenle çıkacaklardı


ağladım
bazen bir ağıtla avazım çıktığı kadar
bazen resim bazen şarkı bazen şiirle
önce beni azarladım niye doğdun diye
bu eli yüzü kara
adamların dünyasına
bu her zaman sütten çıkan ak kaşık
yaptığına söz ettirmeyen
hep en önde olmayı isteyen ayak
durmak bilmeyen cahil
ağlayanı yeni bir ağıtla
yapılandırmaya çalışan zihin


susturucu takın isterseniz
ağzımı kapayın
gerçekler en zor koşullarda bile
çıkar açığa
yüzünü gösterir
uykusundan uyanır da halk
sorar hesabını
bunca yıl uyuttuklarının
fesi çıkarır başından
anlar
rahibe değildir o kadın!
derdi değildir saçının bir telini göstermemek
kimin elindedir görür
iş aş ekmek
tek değildir çıkış yolu, bilir
kimin içindir bunca karanlık tünel
aydınlığa nasıl çıkılır!..

en doğal hakkımızdır ağlamak
ağlamayan bebeye
meme verilmez demiş atalarımız..


31. 07. 2017 / Nazik Gülünay