Bir çocuk şimdi
Tüm bedensel özrünü silerken babasının omuzlarına
Annesine düşerken fildişi ibadetlerle
Yaratılmışlığın eksiğini kapatan
Levh’e bakıp, düşen yüzünü kaldıran

Bir çocuk
Karşımda kahve(f)rengi katrenin akışına ilişen
Deniz şehirleri gibi
Gözlerin dağlara çarpmadığı bir huzurda
Ayaklarını hissedip
Annesinin gözlerini okuyan

Bir çocuk
Bir mevsimi temizler gibi dönenceler arasında
Akıl almaz
Kalbimin közüne dökülen sihirli kaya tuzu
Acıtarak , kanatarak
Ok çalan bir yay gerginliğinde
Etime ve kağıda satır darbeleriyle düşen

Bu çocuk neden
Kalbini bedenine sağarak
Yeniden yaratılmayı istemez
Bir kadın için ya da
Çocuktur ya! Ondan.

İsteklidir...ama;
Araf’ta bir gem vurulmuştur diline
Sesini
Ebubekir’i Cebrail’e kılan berzah ağlarında
Saygıdan uzayan ağaçların sesine benzetir
Rüyaları bal mumu heykeller gibi
Hem sahici hem sair

Bir çocuk şimdi
Arkama baktığım
Sebepsiz bağrışan sabah kuşlarına gebe
Ve sebepsiz ağlayacağım anlar için
Bir çocuk sonra, bir çocuk önce yaratılmış
Merhamet duygumu öpen
Bir çocuk.


Ahmet Serdar OĞUZ / TOKAT