Söz Ağacıbulamadım kitaplar arasında o söz kayıp giriş kapısıydı şiirin bir arı gibi konacaktım çiçeğinin özüne kendimle baş başa kaldım yine bir ses duyulur ama kuş sesi değil bülbül hangi ağaçta öter sahi armut ağacında öttüğünü görmüştüm güller açmıştı üç metre ilerde başkadır insanın açışı söz doğurması sezeryansız kanında gezinen bir parça kendinden rengarenktir o güller bahçesinde belki gülümsetir aşkı aşığı duvardan iner saz sınırları aşar nağmeler insan kendini duyar, sezer, bütünler devamıdır insanın söz herkesin vardır bir söz ağacı tomurcuklanır açar doğduğu toprağın tapusudur sanki insanı insana bağlayan en ince köprü.. 12. 06. 2017 / Nazik Gülünay |
Menbasidir şiirin sevdanin insanin..
Bereketler dilerim