15
Yorum
30
Beğeni
0,0
Puan
1650
Okunma

herkes ışıksız odalara gömülmüştü
ellerimle koydum pencereme güneşi
beyaz kelebekler kondu sarı, beyaz kır çiçeklerine
sarı da beyaz da benim
içimden fışkırır çiçekli dal
tırmanırım ayağım kaydıkça
daha yukarılara
yakın olmak isterim kuşlara
dilimde gönenen sözcük değin
mavi bir gökyüzü her zaman, an
benden kokusunu yayar
bahar
her mevsim aşk
sana açarım kalbimi
boğmam sözcükleri
öyle duru su gibi bir şeysin
özlenen yeşil cam göbeği mavi
sevgilinin bakışı yıkanır
değdiğinde ayakları
kuşburnu, iğde çiçekleri açma zamanı
doğaya sırt dönmüş insanlarla
benim de var bir hesabım
neden insanlar kendi virajlarında
bunca sert döner diye
kimse bilmiyor mu acaba
önce kendini öldüreceğini..
29.05. 2017 / Nazik Gülünay