BİR BEYAZ KATRE BİR KARANLIK GECEDE
Karanlığa alışan gözlerimle şekilsiz yaşıyorum…
Bir an, bir beyaz katre vuruyor karanlık geceden, Fersiz gözlerim kamaşıyor, El yordamsız yürüyor, Kelimesiz konuşuyorum tanımadığım BİRiyle… Ona sakarinsiz cümleler kurdum iyotlu denizlerin avuntusuyla. Zırhımı çıkarıp öyle durdum karşısında Bilmediğimin korkusu ve acabaların coşkusuyla. Geceydi ve in cin için bile Karanlık, Çok derin ve ürkütücüydü. Çünkü Hayattan bir umman değil, Bir katrecik yaşamaktı beklediğimiz anlarda. Kaçacak yerim yoktu; Uyku kâbus, Sokaklar mahpusluk doluydu. Dedim ya, Bir an Beyaz bir katre vuruyor yüreğime, ışıtıyor… ısıtıyor… Ansız ve vedasız kaybolup dönüyor kendi BİRliğine… |