Hayatozanlar dolu dizgin desin çıplak ayak koşuyorum taş çalı dikeni koştuğum yerler varacağım yerde insan daha evrimini tamamlamamış öldürür birbirini bir yanım sevda bir yanım hüzün asmamaya çalışırım yüzümü bu kendi kendini yiyen dünyaya bile gülerim (tabii değilim çöpte artık toplayan) ilk hayata başladığım yerde el izlerimi ararım resimden farklı bir şey olmalı şu sert betonları delip çıkan ilk kazma vurmam toprağa ilk kolumun kırılması oyun oynadığımız yerler bana aşağıdan bakan gölgem ne hisseder acaba bazen kendimi bırakıp gittiğimde yüzü asılır mı yoksa güler mi delice bir gün atacağım ayağıma bağlı ağır topları temizleyeceğim ayağımı kanatan dikenleri nasıl bırakmışsam arabesk zamanları su bile dökmeden arkalarından 08.12. 2016 / Nazik Gülünay |
Hasrette gönlüm yasta,
Çare arar şarapta,
Ruhum elinde pervane,,,
güzel şiirine hediyemdir,,,selamlar