Dudaklarıma dişlerimi geçirmem
Alfabeyi bilmeden,
Tek kelimeyi heceleyemeden
kızıl saçlı öğretmenin
yakama taktığı kırmızı kurdeleden çok önceydi

beş yaşında ağladım
vücudumun talan edilişine
ne annem duydu, ne babam
kardeşim henüz doğmamıştı
kimse görmedi,
kimse duymadı
boşlukta çaresizliğin işitilmediğini
soluğumun yankılanmadığını
beş yaşında öğrendim.

Ben en çok beş yaşında öğrendim.

Karıncalar geçip gitti önümden
bir boka yaramayan karıncalar
görmezden geldiler
oysa ben çok önceden şeker serperdim yollarına
karıncalar sustular hep.

şimdi tiksinirken bedenimden
dönüp dönüp aynalara bakmak
bir türlü üzerime giydiremedikleri asalet gömleğini
her daim ütülü,
ve demoklesin kılıcı gibi
başımın üstünde sarkarken bulmak
gökyüzü nerede?

Sayın cinsiyet
beş yaşında ruhuma sıçramış tükürük gibi hissettim seni
ıslak, üşüten
beş yaşında iğrendim senden
beş yaşımda yitirdim seni
beş yaşımda kabullendim sensizliği

Sayın cinsiyet
Bedenimdeki riyakar anlam
Anlaşılmaman adına
yankısını yitirmiş kuyuda susmaya yatmak
nasıl kancıklıktır ruhuma bilir misin
nasıl kazık atmaktır akli dengelere

Oysa kollarım,
boynum,
gövdem
kanlanmış bir bitin şen sofrası olduğunda
gözlerindeki iştah yüreğimi kemirdiğinde
başlamalıydı kıyım

sayın cinsiyet
pençelediğin bir zaman dilimi
beş yaşımdan çalıntı
boynumun borcu gibi kursağımda acı bir lokma
şimdi hangi sözle kusarım
hangi darbeyle parçalayıp yok ederim bunu
bilmiyorum.

yaram tazeyken
şimdi izi bile yok

Bedenimde o günden beri üreyen bitler
bitler doymuyor,
bitler hiç doymuyor
bitlerin hiç doymayacağını anladığımdan beri
Ölü bedenlerin saçlarını taradım hep
ölü bedenler sonsuz uykuya feda etmişken son nefesini
birbirlerine o kadar benziyorlardı ki
Dudakları kenetli,
Aynı çehre,
Aynı sükunet,
Aynı umursamaz surette aynı hüzün
çıplaklığıma benzetiyordum onları
tıpkı bitler gibi
benim gibi
cinsiyetsiz bedenlerdi onlar da.

Ama saçları
Kiminin sürgünde ağarmıştı
Kiminin ağıtla
kimi beklemekten
kimi evhamdan
Kimi simsiyahtı,
Kimi kızıl
kimi şehrin kalabalığında yitirmişti rengini
kimi bir kuytuda insanlığa hasret
kimi kıyımı bekleyerek yitirmişti rengini
Kiminin saçındaki renk henüz solmamıştı
Çoğunun saçında tarağım bitlere takıldı
Saçlarını ördükçe ölü bedenlerin
Kırılan bitlerin acısını hissettim etimde

ve bugün kuyudan çıkardım cümlelerimi
anlattım onlara
dinlediler
sormadan, yargılamadan
dinlediler
Ben onların hatırasını ellerimle tararken
ölüye yakışır biçimde suskunluklarını bozmadan dinlediler
anladım ki en sadık dostlarımdı ölü bedenler

ama benim saçlarımda hep bir pençe
benim saçlarım hala çok acıyor
bit kırmayı bilmeyen anneler
bazı anneler sadece anne’ler
mi?

Tanrı bizi duyuyor
Tanrı bizi görüyor
Tanrı her şeyi görüyor
ne güzel değil mi
ne güzel diyorlar
ben demiyorum
onlar diyor
en çok da annem
Annem hep böyle söylüyor
Ben kızıl saçlı öğretmenin verdiği ödevmiş gibi
Duvarlara, kumlara, camlara, sayfalara hep büyük harflerle yazıyorum;
"TANRI HER ŞEYİ GÖRÜYOR."
Herkes buna inanıyor
İnanmayan yok :)
Ben beş yaşımın içinde
O gün de kaldım
Tanrının unuttuğu o günde
TANRI SUSTUKLARIMI DUYUYOR.

ah cinsiyet
zavallı riyakar anlam
sen sadece babamın bükülmeyen boynusun
şerefli bir ad
bana hep iğreti
ruhuma dikilen çirkin elbise
ve kimlikteki yalancı satır
TANRI HER ŞEYİ GÖRÜYOR.

ne zaman bir karıncaya rastlasam
tükürük biriktiriyorum ağzımda
üstüne tükürüyorum
hayır ezmiyorum
benim gibi nefessiz kalsınlar istiyorum
karıncalar boğulsun istiyorum
TANRI HER ŞEYİ BİLİYOR.

HÜSEYİN GÖKMEN