Ben,
Yürek uçlarımda izi kalmış kavgalarımı
anlamadıkları yerdeyim.
Diz kapaklarımdaki ağlatıcı ağrımı umursamadan
Yüreye yürüye buralara kadar geldim pera.
Anlamalarını beklemedim beni.
Kuşların, köpeklerin,iğdelerin
İnsan etine sığınmış ruhların.
Ki anlasaydılar seni nasıl sevdiğimi ,
Ölümüm belki bir kuşun kanadından olacaktı.
Belki bir köpeğin dişinde etim kalacaktı.
Belki iğde ağacına asılacaktım.
Kahinat seni bana yasaklamış ,
Bas bas bağırsam adını
Zavallı yüreğimin üzerine ateşten taşlar yağacaktı.

Ahh pera !nerden bileceksin bir gece yarısı
fotoğrafındaki o güzel çiçeği gözyaşımla suladığımı.
Anlatsam gözlerine yağmur çarpacaktı.
İki kelime dahi edemeyecek ,
kuruyacaktı cennet nüshası dudakların.
Ki o vakit nasıl anlatacaktın bir ufak çocuğa masallar?
konuşsam kalbin bin yerinden kırılacaktı.

Seni anlatabilme ihtimali olan mektuplarım vardı.
Şimdi dışarı atıyorum şimendiferin son vagonundan.
Anlayacaklardı daha ilk cümlenin başında
Sana olan sevgimi.
Ölümüm olacaktı noktalarım,virgüller ve ünlemim
Dahası mı ...
Son satıra yazmıştım
Seni nerede beklediğimi .
Okusaydılar
bir söğüt ağacın gölgesinde beni en derinden anlayıp
Anlımdan mıhlayacaklardı

Gökyüzüne dikilmiş mavi tülbentin
Yavaş yavaş dikişlerini söktüğünde gece denen serseri türkü
Beni anlamadıkları yerde bul pera.
Kimse anlamadan daha
Saçlarımdan öp beni
Ölümüm dudaklarından olsun
Elbet vardır ardımdan sela okumayı bilen bir şair