kuşlar birikmiş yine hüznüme
içimde ki acıda yorgun bir sonbahar
gölgesi kendine k/ayıp biriyim
bazen ayakta ölmeli insan
diye başlıyorum
bilmem
bu son diye başladığım kaçıncı şiire

kuşlar birikmiş yine hüznüme
yalnız insan
ne kadar da çok çoğalıyor
akşam acısı üstüne usulca çökünce


mermi yatağı öfkem
çocuksu yüreğim
ve sonra
büyüterek her şafak yalnızlığımı
susarak seni anlatıyorum kendi kendime


maviye maviyi anlatmak
ciğeri yanıyor yine şiirimin
yüreğim aynada kırık dökük
acıyı kendi yüzümde görünce


insan özlemdir/ tadı hiç geçmez
yalnızlığımı gülümseyince susuyor bütün ömrüm
bir umut daha var sorsalar
kuşlar döndüğü vakit belki de


burasıydı işte koşuşturduğumuz dün
burasıydı işte kalmak için gittiğin dün


evet
kudretli bir dağdı beklemek geçit vermeyen
çare yoktu gördük bildik
kimi tarif eder içimizde ki bu yangın öyleyse

ey kalbim uyanık tut beni
tut beni
gözleri sana benzeyen her eşkalın düşünde


ay düşünce
kuşlar döndüğü vakit

kendime vedadır sana değil inan
içimde sonbahardan kalma bu sonsuz ölüm