akşamı gömdüm
ve bütün sabahları da
elektrik direklerine tünemiş kuşların
ve toprağın bahar sancısında ki umudu
neredesin
ırmakların dilinden ağladığım
neredesin ey acı

yüreğimin her usul vuruşunda
hiç durmadan büyüyor hasretin
adın geçiyor kanımda ağıt t/adıyla
yolun s/aklanıyor
bir dağın dağ gibi duruşuyla


senin çıkmazın benim kaderim işte
alnımda
nasıl silinir koca bir ömürden
bir sen etmeyen bu yazgı anlatsana


vuslat dar vakit
ölüm şafağıdır uyanmak
sensiz her yeni sabaha

çiçeklenmeye durmuş şiirin ardı sıra
kan kusuyorum nicedir kahrolası adına
böylesi yorgun ve perişan
bu yürek hangi güne durur

yürüdüğüm incecikten bir yol
iki yanı dost y/arası
gitmek mi yoksa kalmak mı zor

yaz ey çelikten sert kalem
karalayıp son kuraklığımı
yaz serinlik getiren bir yağmurun telaşıyla
benden seni aldın yokluğunla
yaz adımı artık
dalgın bir mezarın baş ucuna