say ki
bir şair kanar kaleminden her gece...

ne zaman nede mekan
bir ağrıdır saplanır
bir avuç küldür kalbimdeki sönen yangından
çok can yitirip yorulduğundur hayat dedi aynada ki suret
ey merhametsiz zaman
kimdir kaybeden o vakit

d/okunaklı ve ıssız bir yalnızlığı anlatmanın
ya da hiç olmadık bir anda ağlamanın
ki
bir vakit sonra
seslenir kendim kendime
ah zavallı gövdem
çürümek mi sevmenin en büyük delili
yoksa susup beklemek mi

ya bu içimden akıp giden kül ırmağı
hangi tene sığdırırım
soludukça çoğalan göğsümde ki kederi
kan revan kelimeler dolanır kırılan kalbime
derman tutmaz bir yarayım belki de sana karışı
sonra yine hüzünle eşitlenir
seninle aramda ki o amansız mesafe


yalnızlık
kendi kalbine döndüğün vakittir

ve yalnız insan biraz sonbahardır
sonra kendi içine dipsiz bir uçurum


unutma
üstüne bir şafak daha yırtıldığında
günlerin buğusuna ıslanmış gözlerinle irkil

ve de ki

aldırma ey kalbim
sevdamın merhametsiz elleri
öldüresiye
incinmiş kaderimin boynundadır
var mı daha ötesi