bu acıya düşsen sende yanarsın
ki
unutulmuşluğun ardın da
efkarlar bilirim
ansızın gelip
insanın içini bıçak gibi deşen
en çokta
yalnızlığın dokunur savrulan yanına



sende bilirsin giden hep unutur
söz uzağa varmaz
anlatamaz
bekleyenin gözlerinde ki esareti
kavuşturmaz hasrete hasreti


bu acıya düşsen
usul usul
seni de yakar çiseleyen yağmurun sesi

hani dağın yamacında dursan
bir dağın yamacında
bir dağ daha var
derlerdi
dağlar içini kime dökerdi
bilmezler be canım
yol yokuş olur dert seninse
zaman asır
kim anlardı ki seni uzaktan uzağa
yaralığı yüreğin hangi yükü taşır



sonra
biz bizeydik gecenin nankör tarafında
günler elbetteki doğuyordu zehir zemberek ama
ibaretin yokluğundu baktığım her aynada
bana kalsa ağlardım dâhâ
dal kırıldıysa
ciğeri yandıysa insanın diyor ömür rüzgarı
neyin penceresidir artık
kifayetsiz kalan her bir söz?




bu acıya düşsen
kendini arardın inan etinle tırnağınla

bu acıya düşsen
ezber ederdi adımı inan

sustuğun dudaklarının ucunda ölüm