Kızgın bir yılkı atıdır hazan
Cumaya beş kala koşar gelir bana
Bulutların ardından saygısını yitirmeye başladığından beri güneş
Boynu bükük sanrıma yağmurlar damlıyor

Bazı şairler baba olmadan ölür sonbaharda
Ve rezilce bir korku kaplar yüreğini çiçeklerin
Ağacın dallarında paslanır yaprak
Biliyorum adını yazdığım iğde yaprağını da
Alır götürür uzaklara şu menfur toprak

Seni getiren kuşlar hep sonbaharda ölür
İklimsiz öpüşlerin sersefilliğine gömülür
Ve mektubunu getiren gemiler sonbaharda batar
Bundandır hiç bilinmez neler yazdığın
Fecr vaktinin redifsiz sûkutunda
Eceline ağladığın camit yıldızların adı bilinmez

Gelir birazdan meydebur hazan
Çıkmaz sokaklarda bir faili meçhul rüzgara kurban gider
Aramızdaki o alaturka sergüzeşt
En eski kelimeler en kaliteli sonbaharda ölür
Sahafın en nadide lisanıyla sevmişken seni

Ahh pera bir kez hayat verse şarkımıza şu gramafonun teli
Sünepe sokaklardan geçmeden
Bir şatafatsız şair cenazesi
Sonbaharda