Ellerini uzatdikenler taşlar var aramızda yığınla sevda bilmez insanlar umutsuzluklar, k’ayıplar günümüze dökülen gözyaşları bir sürü yırtık suratlar ayrılık, ölüm getiren yüzler insanı görmeden ezen öldüren açılsın önümüzde lekesiz beyaz geniş bir alan ellerini uzat al ellerimi, boya denizin en mavi rengine, aya, güneşe su çiçekleriyle donat ömür nefes alsın içinde hanımelleri kokan bahçenin gülüp oynayan çocukları böyle koşsun yarına gerçek vurmasın ikimizi hep ayaza çalan yüzüyle soğuk vurgunu bitekler gibi serilmeyelim yere bembeyaz tül bulutlar gersin gerecekse yolumuzu yorgun bir günün sonunda görelim birbirimizi taşları atalım önümüzden tek engel doğal ölüm olsun hayatla aramızda ellerini uzat 14. 07. 2016 / Nazik Gülünay |
Aşkın gözyaşları
Sevda tüten o alev bakışın
Gönülde ateşi yandıkça yanar
Gözlerden hicranlı yaşların
Irmağı kızıl akar
Vuslatın sükûnunda yaşlar
Ab-ı hayat bulur coşar
Derya neşesini katar
Dalgalarında keyif çatar