Günün birinde
bir hüzün sokağında hüzzam notalara denk düştü yolum.
Düşe yazdım
derman bitiği dizlerimle.
Yazdı,
sıcaktı...

Yalnız
Temmuz ateşinden de sıcaktı
yüreğimde ki düş bozgunu.
Bile bile
düşe daldım kış oldu baharım.
Özlem tınısında bir besteye,
güfte oldu dilimden adına ettiğim sitemler.

Sonra gecenin bir vakti,
üçüncü sınıf bir meyhanede buldum kendimi.
Kadehteki rakıya göz yaşım renk verirken ,
o notalardan biri yeniden can buluyordu.
Öyle eşsiz bir sesti,
derindi
can alıyor
can yakıyordu.
ve
diyordu ki ;

hasta kalbimde yanan derdi niçin anlamadın.
seni Leylâ diye sevdimdi siyah gözlü kadın.

Derken daha da açılıyordu kadehteki rakının rengi,
daha bir içten akıyordu sanki gözyaşım.
dur demek gelmiyordu içimden,
bende serbest bıraktım şarkının ruhuna
gözyaşı kemiklerimi ;

hıçkıran gönlüme ,
hüsrânıma hiç ağlamadın.
seni Leylâ diye sevdimdi
siyah gözlü kadın.

Bitmesini hiç istememiştim
ama bitmişti.
Bitmesini istemediğim her şeyin bitebildiğini tekrardan yüzüme vuruyordu.

Sonra yola koyuldum,
sokağı gül kokan bahçelerden geçtim.
Gül kopardım dallarından baharı anımsatsın diye.
Oysa biliyordum
baharın daha da uğramayacağını semtime.

Çünkü
biliyorum...

Daha dün gibi hatırlıyorum
senden bu gidişle bir şey olmaz demiştin.

Vedasız
sessiz
ve
sedasız
giderken.

Evet o gidişle benden bir şey olmadı.
Bende bana dair bir şey kalmadı.
O gidişin sadece sana has,
bana özgüydü.

ve
özgürlük iki yokluk yakasında
sadece slogandan ibaretti.

O
gidişle
benden
bir şey
olmadı.

Bende
o
gidişle
rakıya renk veren göz yaşı(m)dan başka bir şey kalmadı.




Doğan Yücetaş