Güçsüzün gücübir taşın gölgesinde otururum kendimce sanki bir dünya çökmüş de üstüme ben kaldırdıkça artıyor yüküm toprağım dağılıyor soluyor yüzüm suların bittiği, yağmurun başladığı durgun denizi susuz ırmağı yürüyen ayağı, düşünen başı çatlayan tohumu, gülen onuru yazıyorum silâhlar çekiliyor, insanlar ölüyor düğünler, bayramlar yapılıyor yine yine altta kalan eziliyor üsttekiler çatlıyor gülmekten yine seni düşünmekten başım ağrıyor bir gün görsem diye takla atıyorum arkasını dönmüş güneş bana yıldızlar hüznümle tavla oynuyor talih set çekmiş seninle arama çocuk bakışların bulmuyor çocuk bakışlarımı her şeyin içine düşüyor gözlerin çıkarıp almaya gücüm yetmiyor yok mu ki aşkın bu kadar gücü? 26. 06. 2016 / Nazik Gülünay |