Şiirçıkarım diye karanlıktan bir taş fırlatıyorum önce suyuna sonra sokuyorum ayaklarımı çıkmayı düşünmüyorum ılık suyundan rahatlıyorum nazlı dalganla hazla kuruluyorum sazlı gölgene önce kim açtı ipek perdeni gergefinde işledi ipliğini kim yaptı şarkını hüzzamdan kemana dokundu ince yay nağmen ısıttı üşüyen yüreğimi buzları eridi kalbimin sevdan derildi ışıklı bir yol buldum kendime işlenecek altın deseni insan, toprağı sevgi döndüm etrafında sanki ay gibi ışıdı penceremde çiçek yüzüme güneşi açtı karanlığımın yeniden doğurdun beni uzun sancılar sonucu bazen şarkı oldun günümde bazen söyledin dilinde biten tüyü sevgiye aç insana anlattın yine insan doyurur insanı belli ki hayvandır geni!.. sağdan esen yeli duyurdun kalp köşküne kuruldu sevgili soldan gelen türkülerle dağ yarıldı içini gördü ova sevdi ekininin derdini ürküttü yabancı taşlar yeni doğmuş tayını.. 17. 05. 2016 / Nazik Gülünay |