Fesleğen Kokulu Şiir
Sonra fesleğenler kuruyor
El değip kokusu dağılınca Kuşlar da çekip gidiyor Menekşeler özür bekliyor Çocuklar surat asınca Mendiller veda işli Gemiler yorgun demir alır Eller vedaya havalanır Vuslat hasrete yuvalanır Perdeler iki kat çekili Sehpalar halılar toz içinde Kalem küsmüş kağıda Tükenmiş tükenmez denilen Kapı kolu pervazlar panjurlar suskun Ağaçlar çıkarmış yeşilden elbisesini Kupkuru dal yapraksız meyvesiz Taş atan kalmamış kayıtsız çocuklar Bilmezdim önceleri elvedâyı Kaçıp gitmeden önce mavi balonum Önce gökyüzüne sonra rüzgara küstüm Ve ebedi isirahatgâhına çekildiğinde En baba yanım Kim kalır ki Hep yanımda Ya sen Ya ben Ya o bu şu Gitmeyecekmiyiz Bir bir Daldan düşen yaprak misali Toprağa girmek için Aslımıza. : Yunus Beypınar |