Sabaha çıkmayan umutlar beslerdim bir zamanlar,
Her aldığım fesleğen kururdu haftayı çıkarmadan,
Merhaba derken uzanan elim havada kalırdı kimi an,
Elimden geleni ardıma koymadan devam ettirirken yaşantımı,
Bir damla suda boğulur, ilk lokmada tıkanırdım açlıktan,
İlk adımda yorulur son adıma bitap düşerdim koşmaktan,
Hasret kala kala uzaklara,kuşlara bakardım yalnızlıktan,
Uçurtma uçurmak istesem telllere takılır,
Çember çevirsem yan yatar,söz verenler çamura batar,
Bir yalana bin katar,adamı ilk ardına döndüğünde satar,
. . .Ve geldik mi yolun sonuna yağmur dindi,
Sefere çıkanlar kara trenden indi,
Harâmiler inlerine sindi,
Güneş daha bir cömert,ay parlak,
Suratlar ak,insanlar rahat,
Huzur mevsimi geldi,Şenlendi bahar,
İşte belgesi evrensel beyannamenin,
Aslolan halkını yaşat ki,
Yaşasın kâinat.
Başlat şimdi
Duyulsun Fizan’ dan
Serânat.
:
Yunus Beypınat