istersen kemiklerinden başlayabiliriz
yalnız her yangın sonrası kararır insanın yüzü
bazen kalbi, çok tabi önceden tekrar ısınmıştır
tenceredeki yemek
seni gözlerinden ayırıyorum
özlemine plastik kokular saçarsın

körpe budun olduğumuz dakikalarda
kuzeyden dökülen anıları gemilere yükleyip
okunu inzivadan çıkarsınlar
dilime erişsin belleği
büyük ağrı var bu aralar kilometre başına
ne devesi kalmış ne atı
belki gariban birkaç eşeğe tav olayım
gözlerine hayran
kaç hayal var yan yana yatacak bize kalan

küssün parmak ucunda, dokunma
benim yüzümden mi sırtına dayanan rüzgar
paslanacak hatırası bol surlar
gar da beklemeyi de seversin
medet ya tanrı, atlı arabasıyla taşınan o çocuk
vilayet kazasında daha pek çok şey
altmışlarda iran postundan
gavur zulmünden şerefli halka postal nidaları
yetişmiyor ağzıma beş kardeş
denizine su veren dudakların
hazret, pek ağırdır dizlerine vururken def gibi
sesinde hüda’ya niyaz
yersözünde tek bir hakikat

beyaz üzerine yeşil renkte bir pike takımı
yağmur çağırır bu hüzün
ölmeden görecek miyiz gözlerimizle
eskaza bir daha bahar gelirse
saçılmadan etrafa damla misali
yine kaçış bir vakte derman olursa evliya; sabır

hem lâ mekan, dayanak öznesi boğazda
bu kimseye reva değildir,unut perde tozunu
toprak atılır da üzerine, anlarsın
buymuş gerçekte sana kalan

akıl var, mizan sanki yok
hiç çocuk olmamış gibi kinlenen neslin
ağrısında olunan gece olmuyor kahır

sabahın seherinde kalkıp, ağla
sır olmasın
hem ne desinler de desinler, bak şimdi neredeler
yazık nefsine aşina kalana