Ol[a]maz!Bu gün Bir pus izinde, Acı bir hırs gölgesinde Demlenmekteyim.. Dinlememekteyim ısrarla kendimi. Sancılı suskunluklarla bezenmekteyim… Bu gün kendimi çözememekteyim. Bir meltem esiyor, kendime getirme çabasında beni İzmirim.. Başa dönmüş bir yıpranmışlıkta İrdelemekteyim. İrdelenmekteyim apansız çok uzun zamanlardan sonra İrdelemekteyim apansız deliği doluştan açılmış eksik yüreğimi. Bilenmektim kendime, Neden sorgusunu sorup soramamanın kıvrımında..
Bir sukut-u hayal ertesinde gözlerini gözlemekteydim, Bana seninkinden daha eğreti acılar veren kırgınlığımla. Can kıvrımlarını kırgınlığına hapsetmiş bir budalaydım oysa. Budalaydım bir daha senin kadar kimsenin sevemeyeceğini bilirken, Ve budalaydım senin kadar kimseyi sevemeyecekken. Sana “Olmaz” derken budalaydım ben… Olmaz derken kan yollarıma hançerler saplamıştım. Olmaz derken nefes yollarıma söyleyemediklerimi tıkamıştım. Olmaz derken… “Olamaz” diyecektim oysa “Olamaz “ “Olması mümkün olamaz” Ama sen yinede kal bu pusulası hatalı budalayla… Dilimin ucundaydı söyleyecektim sana… O anda Sen gittin. O anda O ana kadar aldığım nefesler tükendi… Ve ben bittim... [Mate]/ Şubat’08 __________________ |
Bir budala böyle yazıyorsa....
Ömür boyu deli olmaya razıyım....
Yazamayacağım dizelerin uğruna....
SAYGILARLA