Uzak Sanma
koridorda küçük koşuşturmalar
pencereler ve perdeler dışarıda bir evin önünde kar çatısından güvercinler havalanıyor gülümseyip mutluluklar deviriyorsun kalbime bir kaç çocuk ve hanım senin az ağrın gibi uyuşmuş yorulan bedenine eşlik ediyorlar kış ortası metastaz yaz duydum ki belediyede otopark güneş vuran semtin sağından dönüp huzura demir atacak arabalar nafakası gün ışığı gibi kutsal alın terinden sofralar kurulacak ay cennetinde oturup ağlaşacağız üç beş ağız sarı ellerin fırında ekmek mezar taşlarına gülümseyecek yüzümüz babası erken ölmüş bir çocuğa baba olacağım kalanlar seninle övünecek teselli etmeye çalışmıyorum karanlığın başka akşamından tatlı bir alınganlıkla sürükleniyorum sana hayat bildiğin gibi eksiliyor uzak sanma günler çabuk geçiyor. |