Keşkeunutmak isterken gözlerimi bakışlarında açtığımı üzerime üzerime geliyor kış bulutları ellerimi uzatıp sonuna değin önünü açmak istiyorum güneşin istemiyorum silâhlarla vurulmuş aydınlığı kimse denemiyor kendini topuğundan vurmayı hep ölmemesi gerekenler ölüyor hep kalıyor bahar tomurcuklanamadan gelecek bahara gelecek bahar getiriyor kışı ağzında yoksul evlerin bacasında gagasını takırdatıyor leylekler o evler bombalanıyor hep açamadan pencerelerini karnı tok, özgür yürüyecekleri sokağa kendilerinin olan tarlaya. hiç dokunmuyor beyler ağalara zafer işareti yaptırıyorlar anne kucağından ç’alınmış çocuklara o yoksul, o yaralı, o çaresiz keşke nereye attıklarını bilseler taşları geri dönse ve inse kirli suratına adı barış sözcüğünde geçmeyen toprak ağalarının kimse tepsiyle getirip sunmaz güneşi.. 13. 01. 2016 / Nazik Gülünay |