Siyah Gözlü Çocuk
yağmur dokunduğu yeri yakıyordu
ışık uçlarının ayrılıklara gülümsediği ve ıslaklığın buharlaşarak bir boşluğa sürüldüğü sonra alnımı parmaklarınla soğuttum üşüdüğünü düşünerek sevgimi verdim kalan zamana al dedim siyah gözlü çocuk al bu dünya bütün mutluluklarıyla senin olsun gözlerin yanılgılar içinde kıvranırken acıların gerçek olduğuna inanmıyordun fakat ben sana güzel günler gösteremem ışıltılar kendi kalbiyle soğur kaybeder kazanırsın dünya bu aynalara gülümsemek bile güzeldir bazen gerilir göğsümüz o en içten o en ince ve sonsuz dokunur kalırız birbirimize ağlasak yollar uzaklaşır biz bize uyanırız beraber seni kalan yıllara emanet ediyorum kavuşmaya çabalayan yüreğinin ince sesine dökül omuzlarım yeniden seni kucaklamaya meraklı heyecan içinde bekliyor olacak. |