Bakışa düşen zaman arası uzlet sarıyor
Kadraja takılan kırlangıç kanadı minnacık
Gelgitlerin derin koyuluğunda saklı yaşam
Gülüşe uzanmakta ölümsüz sevgiler


Dünyaya açılan yollar kalabalık
Mülteci kampında insan yoklaması
Her karede gösterişsiz sokak araları
Yürek gümbürtüsüne ilişkili yorgun sineler
Yine de görkemli düşlerde dönmekte filmler
Gündüz gösteriminde matine sırası


Pencere kenarına çarpmakta gün ışıltıları
Rüzgar kendi melodisiyle iç içe
Parlayan zühre yıldızının ardından gitmekte
Kalender kanunu
Hayat ıskalanmış dilde
Düzünden okuyor yavaş yavaş
Gelmiş geçmişe güftesini


İyi ki kimsenin hayatı kimsenin değil
Tek başına ömürlük yaşamak gerek
Hedefine taşınmış alın yazısını
Sözsüz ya da avaz avaz durup düşünsek de
Yanımızda olan da bizimle değil


Kızılımsı tana sürülmeyen güneş
Vaktinden önce doğmuyor derler
Ki, güneşin gölgesinde aranan iz
Ahrazda saklı
Kıpırtısız kalbe öyküsüz geçeni görmedim hiç
Yolculuk merhalesinde sabıra süvari gerekir
Menzilde yer bulmayan mutluluğun
Alacaklısı olsan da düşme peşine.


İçimiz geçmiş
Karşı kıyılarda
Göz cam kenarında dalıp arasıra rüya görmeli
Niyette umut yığınları farklı yükselir
Beklentiler bile başka desende
Kimi biraz ’huzur’ der kimi ’aşk’
Her gönle düşense değil sevgili


Çok kez ’bana sen lazımsın’ denilen bahar
Sadrın doruklarında aranır hece hece
Kışlar incitmezken cemre folunu
Harlı dağ yamaçlarına çöreklenmiş
Suretler üşür, ben üşürüm


Kum çölde yüklü deve tüyüne
İçlenmişliğin bahanesi iklime
Sahrayı gözünde büyütmeden doldurur içini
Bilge gökyüzüne çevirir başını
Göğsünde sırrı
Heybesinde yoklar hile yalanı
Deve küçüldüyse göze has değil


Uzun gecelerin sabahı müjde
Kendini örtenle kalıcı değilken
O bile başını alıp gidici
İrtica etmekte akşam üstüne


Kurumuş çeşmenin ıssız başı
Susuşunda hüznü sulu sepken
Yağmur kokulu serap öper dudaklarından
Vurulan gözlerinde
Kaybedişi delikanlıca
Demler acıyı
Damla ise hasreti.

Nezahat YILDIZ KAYA