Bazen bir şiir okursun
ve kederinle tam da alnının ortasından vurulursun. Bu kadar olur dersin.

Bu denli dizer bir şiir, kurşun gibi anlamıyla okuyanı ve dahî ahvâli dizelerine...
..diye dövünerek batarsın anlamın dibine dibine...

Uzun zamandır bir çay kokusu düşmemişti şiir eşliğinde zihnime..
Bu şiir de ise kederimizce demlendik dizelere ve bi çay içsek geçecek gibi herşey dedik, bir yudum daha aldık kederimizden sessizce.

Olmadı.. geçmedi!

Gerçekler dizildi ardarda cümlelerce boğazımıza ve yağmuru gözlerimize...

Neden dedim sonra niye geldik bu hâle.. anlam veremedim. Yine anlamadım insanlığa vurduğumuz anlamsız mührü ve anlamamışlığımla kaldım hayatı saf bir bakışla..

Sonra yutkundum şâirem.. ve kalkıp bir bardak çay daha koydum hem kendime hem de şiir'e..

...işte öyle.


Selam olsun güzel gönlüne.

Bu şiirin ne kadar naif bir söylemi var farkındalık, duygudaşlık adına. Kelamın dilinde çimlenen çiçekli uçuruma düşesiniz gelir. Ulu orta şarkılı aşk, gölgeyi bertaraf edebilmek, "ben"likten çıkıp yaşamın özüne bize gidebilmek. Günahına girdiğimiz doğadan özür dilerken en az onun kadar incinebilmek. Yarıp yüreği içinden kiri, öfkeyi, nefreti mıncık mıncık sıkarak akıtabilmek. En çok kendini sorguya çekmek! Düşlerini bir ekmeği un ufak eder gibi rüzgara katıp bütün evrenle bölüşebilmek. Yaralarını sevip okşayabilmek, onunla hemhal olmak büyük bir dirayetle ve tebessümle. Yalanı şiirin derin, basınçlı okyanusunda boğabilmek. Bütün bu duyguları bir bir hissettim okurken. Bütünlüğe taşımayan yoğun imgeli, insanı yaşama dahil etmeyen o çetrefilli şiirler gibi değil bu şiir. Şiirdeki imgeler öylesine güçlü, anlam yüklü ve bütünlük içinde; öylesine yerli yerindeki... "Ekmek doğrayalım acılarımıza" buyuralım soframıza! Eyvallah Şair. Var olasın.

hidayet dal tarafından 12/21/2015 9:43:48 AM zamanında düzenlenmiştir.