Huysuz çocukların boynuna atkı olsun
Gece ırmağa düşen derin sessizlik,
Haydutlara bayram olmasın
Küskünlüğü kırlangıçların

Mahpus damlarına bıraktığımız gençlik
Henüz düşmesin hüzzam şarkılara
O duvarın önüne
Bir gökyüzü bırakıp geçerim hala
Hala bütün sabahların
Kuşlarını örterim damlar üstüne.
Ve ağıt yakıp Kürtçe şarkıların dilinden
Dicleye gömülen çığlıkların karnını deşip
Akrep aşiretlerinden
Bir tabut kurtarıyoruz musalla taşları üstüne,
Kırk kez idamdan dönen adam
Çocukluğunu yontuyor sakallarından

Bir tren kalkıyor homurtuyla
Bir ıssız kasabadan
Çocuklar huysuzluk aşısına koşuyor
Gün boyu caddelerde
Dağların ardına çekilen
Mavi renkli cesetler doğuruyor zaman
Yağmalanmış mezar taşlarında
Kumral ölüler yatıyor
Gökyüzünü kırbaçlıyor yıldırımlar
Günün anısına,

Günün anısına dinamitliyorum
Akşam yalnızlığı çökmüş mahpus damlarını,
Ve ne kadar kalırız çiçeklerin sevincinde toprakta
Kerpiçten yağmurlar yağarken
Üstüne kafatasımızın,
Bir güvercin ne zaman uçabilir
Yıkıp tuğlalarını gökyüzünün
Bu benim resimlerim,
Korkunun siyah beyaz tuvaline düşmüş
Yaşamak buhurdanlı çaydanlıkta imtiyaz hakkı,
Ölüm ezbere bildiğimiz kelebek mahrumiyeti,
Doğudan batıya
Topuklarımız altında işgal edilmiş bir dünya,

Ey evrenin kavruk yüzlü Meryemi İstanbul,
Sana ölüler bırakıyorum
Kiraz dalına asılı gömleğimden,
Bu gece İsa aşkına gir mezarlıklara,
Dirilt boynu kırılmış kaç ölü yatıyorsa toprakta.
Bu topraktan rüyalar harmanlanır
İthal cehennemlere,
Ve silikon cennetler pazarlanır,
Takma dişlerine kentlerin,
Ağzımızda yorulmayan öfke atları,
Kendi yalnızlığımızı kefenleriz sarı odalara
Bataryası bitmiş korkulara hamalken bedenimiz
Mezar taşları çakılır kaşlarımız üstüne
Şimdi suda boğulmuş bir balık aklım,
Dağıt saçlarımı gökyüzüne rüzgâr.
Ruhum rehindir intiharlarına yakamozların,
Her mevsim karanlık sularda.
Beni böyle yargıla ey tarih,
Susmayan dilleri vurarak boynuma
Ömrümü kemirirken yırtıcılar
Mor bir tebessüm soluklanır dudaklarımda.
GECEYE KAÇ VAR ÇOCUKLAR?
Çıkarın atkılarınızı huysuzluk aşısı var.