Sevdanın ellerinden hicran içtikçe
Dağ yamaçlarına saklıyormuş
İnsan sevincini


Eskidendi
Zindandan göğe uzanmak
Ölümü sevmek gözlerinde
İkiye bölmek varla yok arasını


Şimdi incinmiş bir vakitte
Yüreklerde yük
Gözlerde yaş ile
Uzun boylu rüyalara açılmıyor kapılar


Ağusuyla kucaklaşan hastanın
Kasırgadan sonra gökkuşağına erme anlamsızlığıydın sen
Ve s’ilahsız bir düşüşle önemini yitiren
Sabahı görme arzusunun
Yoğun yanılgısı


Kaypak yalanlarla susturduğun güneşin
Yüzyıllık fetretinden uyanması say bunu
Anlamsız bir kör oluştan sonra
Ay karasını da severim ben


Çünkü
Çığır açmak için
Çığ altından doğrulmak gerek
En az bir kez
Düştüğün yerden kalkmak
Onurluca


İçini sardığında bir ateş
Aldığın nefeste
Baktığın yerde
Haykırış olmalı son söz
U’yanmak adına bambaşka bir sabahın ayazıyla