türkü söylemenin zamanı şimdi
ayrı ayrı kentlere uzanan
yolların ihtiyacı var
hayat taşınsın oradan
kendi kendinin hamalı olsun memleket


ah memleket türküleri
yüreği yürekle birleştirir
turna kanadından dağdaki sevgiliye selam götürür
hatırını sorar nazlı yarin


bir yanık türküde ciğer ezilir
uzanıp yıkmaya çalışır yaban eller
dayanır mı ana yüreği
durdurmaya çadır kurar, bayrak açar
seslenir çocuklarına
o kandırılan


türküler
eli elle birleştiren
aynı olduğunu söyleyen
insan sıcaklığının
gülüşünün
ağıdının
elifi elifine bir
dili dini
insan olmanın


memleketin bağrına vurulmuş
yaralanmış
kanamış tarlası
ürünü alınmış elinden
büyümeye yol tutmuş
yedi düvel canavar eller
bir mikrop bir virüs
insanlarımızın
kanına girmeye çalışan


ülkemin hain eliyle oluşturulmuş yarıkları
türkü türkü ağlıyor
birleştirmek için
bu doğal olmayan depremin ölülerini
beliyor dizinde
şefkatiyle annenin
kucaklıyor
kendinden olanları


türkü söylemenin zamanı
ihtiyacı var
dağın ovanın denizin ırmağın kuşların
bütün canlıların
toprağın
insanın



01. 10. 2015 / Nazik Gülünay