yine de insanın peşinde rüzgar
yaşamaktan kenara çekildiğinde biri birbirinden göze geçiyor
ince bir tülün dehasa duygularında
buhar lekeli bir gökyüzü mutsuzluğu
ipim ıslak, deniyorum asi sözcükleri boğmayı
kendimden çıkarırsam çok bir şey sevmek

çarpa çarpa yürümekten olsa gerek, ağzım kan kuyusu
bu yoksunluğun şehveti hiçbir aynada belirmez
dahası bir vahiy bekleyenler yanında kabuldür akşam üzeri meşru sıfatlar
kara, kapkara ve yaradan çocuklar da ürkütmüyor değil
öylesine hazırlıklı değilim
yıkılıp gidecekler, binalar arasında bir umut dileniyorum gözlerimle
koyun koyunayız gökyüzüyle
içini açmaktan bu kırgın tını

ne deniz ne bir dağ manzarası bozar şu fiyakalı kederi
artık katmerli o yaralar
dikiş hep patlar
evet isyan içimde marşlar eksiltir mermilere
kasıklarımda pisuvar duası
güneşten daha sıcak avuçları
paletlerin içinde bahtiyar bir dölü özgürlüğün
bir ekmeği tam ortasından koparıp yeriz de
kavruktur omzunun pamuğu akşamları
hantal ağzındaki şarkı

senin kolların var, bu meydana bakar
ne inat çocukların ağlayışları
hangi ağrıdan geri durursun
sonra hangi parkın içinde ölü bebek hüznüdür sonbahar gülü
hırpan edilir dizlerinde ömür
büyüktür leyla gözlerin
şu diyar da boyasız kayık seferi
saçlar bir o kadar dalgalı
akşam olunca biraz da sessizlik, göbeğime oturur o ağrı
yıkılırsa omzum topyekün girerir içeri
benzin genzimi yakabilir de
kaç borandan geriye taşıyabileceği karınca kalır toprağın
yıllardır aynı çocukların halka bıkkın bakışları

benim dik başım da olsaydı, kırmızı kesilseydi kaşlarımdan bir martı
çılgın bir utangıç uçardı közlere yelleyip
köpüren denizi öpen ilk bilge sesi
gülgeç pis bir suyun içine düşerdi ayaklarım

bir oda var
odanın içinde bir lamba
lambanın etrafında iki sinek
biri dişi biri erkek
lamba altında bir ürkek beden
gene de daha çok biliyorum
sözümü kesmeseler
ayaklarıma tırmanıp tutsa göğü
dudaklarını öpmeseler
bir de kırmasınlar ellerini

şimdi gebersem adem türkçesiz
hakikat ali bahçesinde
leyla elleri kınalı mutsuz