ben dumandan bir martı kimliksiz kırık kanat

fısıldıyorum denizin suretine

’lütfen , göğüne kazı beni’

bunu şarkılar duyuyor oldukça nihavent buluyorlar

belli belirsizim ya
deniz duymuyor başka yana çevirmiş dalgasını
İzmir de beş mevsimdir sevmiyor beni üstelik
adımı bile sormuyor

bir bulutu sallıyor
benim şahane küskünlüğüm

gök gürültüsü istiyor çaresiz gözbebeklerim
içimde dolaşan bu matem çıkmalı kutsal gezintisinden



ne yana uçsam

anı tozları naralar savuruyor

öcüden korkan çocuklardan öğrendim bunu

bütün çığlıklarımla bağırıyorum



gözlerimi kapatıp sessiz harfleri sayıyorum


ona kadar
içimden
şarkılarla beraber
biraz daha nihaventleşsem ne var



işte şuraki bulut duygusallaşıyor
bir şiir yağmuru izlemekten yazılamıyor
şaşırıyor ömür ortası bir yarın
bir kadın saçlarını tarıyor
birazdan bir adam kesinlikle onu öper


işte şurada uyuyorum uyanmak istemiyorum

bir rüya bu kadar mı kırmızı olur

uyanıyorum üstüm başım gülümseme kalıntısı

düşler köprüsünden sabaha geçiyorum

ayaklarım birer çingene gıpgıcır
binbir dansın hazırlığı içindeler



bir sigara yakıyorum

yüzümde bütün çiçek isimleri



martı mıydım bahçe mi unutuyorum...