sen bilmezsin!

her gün
her akşam üstü ve her gece
sonra her sabaha karşı
rüzgarın peşine düşüp gelen kokundan tanır bu şehir seni...


tabiri caiz değilken düşünden düşmelerim
kalbi kırılıp can içinde kalan şiirler yazılıyor geceye
olmadı
bir şarkının peşine düşüp gidiyor sırılsıklam bir yağmur
ve tren garları ölüyor sessizlikten


kalabalıklığın kuşatırken içimin bütün şehirlerini
ve fikrinin istilasına uğrarken aklım

’elimi sallasam yalnızlığına değiyor’

sonra
avare bir kırlangıç havalanıyor göğsümden

oysa
sen ve ben aynı cümlede kullanılan iki fiildi
öznesi yüklemden sonra gelen bir hikayede


yar’i yarasına denk düşüyor temmuzun
cumartesi tepeden tırnağa yokluk
yoksunluk boylu boyunca
hoyrat bir hissizlik
sonra sensizlik

kimsesizlik biraz...


’cumartesi
üzerime devrilen bir tutam hüznün gölgesinde sevmek seni’