‘’Cayır cayır yanarken için
Yapraklar adınla varır secdeye
Yastığımda baş izin
Tenimde kokun kaldı
Çok üşüyorum sevgilim üstüme ört yalnızlığımı’’

ben senin dilinden konuşsun diye örgütlerken serçeleri
kokuşmuş şiirler mayalanır dilimin ucunda
bir çığlık çarpar sokağın taşlarına
deniz daha kirli senin yokluğunu kusarken kumsala
yalnızlığımdandı içimin arsızlığı
Canhavliyle nefesimin dudaklarımdan çıkıp gidişi
nefesimi taşıdı teneşir tahtasına
ve bir ölünün anıları alıp giderken başını
sorgusuz sualler düşer iman tahtamıza
tırnak içlerimde ayaklanan periyodik acılar
yürek lal bir gecenin diline pelesenk
gözlerime asılan uykusuzluğum dört döner baş ucumda
hatıralar nöbet tutar beynimin uyuşukluğuna
vurulurmuş şair imge düşmezse kaleminin ucuna

aşk geceyi bölüp biraz leyla anlatıyor tanrı katına
uzun yolların ötesinden gelen çocuk hıçkırığı
mıhlanır kulaklarıma
acının üstüne giderken bir kadının ninnisi
kara bir gölge deşer yüreğimi
gecenin perdeleri kapanırken gözlerime
ezanlar şahit olmuştu gidişine
yüreğim ölür,
söyle ölü bir yüreğin nasıl canlı kalır bedeni

bir şehir kalır geride şekerden yapılmış evleri
toprağın koynunda alev, yağmur yağıyor kuraklığıma
sensizliğim dökülür dakikalarla saatler arasında
aşk büyüyen devlerin masalı mıydı sana anlatmayı unuttuğum
sus diyorsun
sus kuşlar baş koyuyor uykuya
her çıt kendi ölümüne ağlarken
her masal kendi kahramanını arıyor

ben şeytanın diliyle secde ederken varlığına
içimin sokaklarını bombalıyor ayakların
rüzgarın kuytusunda bırakırken sesini suya
Kimseye sezdirmeden
intiharlar kurguluyorum darağaçlarına
içim kan gölü
can parçalanıyor sen akıp gidiyorsun
aynalardan çekilirken gölgen
aşk seni başka deftere yazıyor