hiçliğe bükülüyor kocaman yol
soğuk taşlardan
güzel uykulardan
balkon aralıklarının gizli sezgisinden
güne düşerken yanlış düşünülmüş
mavinin parlaklığında kalan yaşama sevincim
kime versem ah kime versem

yok olan ellerini
sonra o eller kimin olur bilmiyorum
göğe kalkan mutluluklar gibi çoğul
duvarlara dalıp gecenin karanlığını öpen velvelem
hafifliğini söndürüyor dağ serinliğinin
bilsen nasıl sızar
nasıl değişir aniden güneşin altında öyle
dalgın bir gemi geçer
siz bilmezsiniz
içiniz üşür
acaba
nerede nasıl şimdi

yarın bu göğü başka birinin gözlerinde
görme olasılığının tebessümü
damlalar ürperir korkarsınız
vadilerin rüzgar alan yamacından
kendine koşmak isteyen anının ağrısı
yokluğa gömülen ölülerin tutuşturduğu
uçurumlar geçer üstünüzden

yarını tasarlamaktan geliyorum
sarılıyorum kendime dolup
taze ot kokusu ve arka sesler
kaçıyorum parmaklarının mor aralığından
saçlarımı çekiştiren sevgine

çoğaltıyoruz zamanı yalanların üstüne koyup
karmaşık dünya yumağının özünde ilk söz
yansımalarını taşırıp çok olmayı istiyor
benzeyenlerin ayrışarak yalnızlaştığı tırmanış yolu
ayna tutup sevişme çağrısında bulunuyor
arzudan yontma sevgi dalları
azalarak tükeniyor labirentlerin git gelinde

yol ve kaldırım sonrası
nefeslenip kollarını sandalyeden sarkıtan an
parlak sarı bir günün beyaz balonuna doluyor
pencereler yoruluyor hızlı hızlı
tadarak kovalıyor her koyu kıpırtıyı içim
gizemli bir bağı olgunlaştırıyor aramız
birbirimize uzak
eski tozların katılaştığı mutlululuk halinin ilkel yanılgısı
ah vah ediyor çakıl taşları
ağaçlar şarap içmeyi öğreniyor gözlerinden.