AZELYAŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Yağmur giyerlerdi sonbaharla bir Azıcık okşasam sanki çocuktular Bıraksam korkudan gözleri sislenir... Atila İLHAN Gönlümün sırça köşkünde Kırılgan Mağrur bir çiçek’sin Azelya... Yan çizilmiş yazgının kavgasında yenik, Gençliğini bohçalamış, Kına kızılı Elinin hamuruyla yoğurmuşsun kadınlığını... Çocukların kadar çocuksu yürüyüşün. Narin ellerin güneşten kavruk... Toprağı öpmekten nasır tutmuş topukların. Hayat omzuna çöktükçe, Gölgen küçülüyor git gide Sende büyüyorsun dünü kurşuna dizerek. Elinde değildi biliyorum Yırtamadın, Yakamadın törenin kitabını. Savurup külünü atamadın azgın sulara. Dengesini bozamadın kasırga ikliminin... Azelya, Serçe kadar ürkek Menevişli gözlerine baktığımda, Yaprak misali titreyen Buruk bir hüzün işitiyorum sesinde... Dokunsam tuzla buz olacak sanki naif yüreğin O yüzden el çekiyorum incinmen den korkarak... Kuzgun bir gecede Ne çok ağlıyorsun,duyuyorum. Nefesin değiyor yaldızlı yalnızlıklara... Ve... Kaç kez intihar yüklü baldıran zehrinin Koynunda uyuttun da düşlerini Vazgeçtin ötelerin günahından korkarak... Yolculuğum sanadır bilesin... Gelirmisin benimle Ayaklarım kapına misafir. Hadi aç bir solukta Özgürlüğü paylaşalım seninle. Dilek USTA |