hani aynı sokakta büyümüştük
birbirine bakardı kapılarımız
aynı evlere girer çıkardık
bayram sabahlarını beklerdik eski pencerede
ikimiz de şekeri severdik
herkes yaşıyordu daha
sokağın başındaki kahvehanede
çay içiyordu emekliler
bastonla kovalıyorlardı birbirini


hani üzüm asması vardı evinizin önünde
balkonunda çocuktuk
birbirinin gözünde gülen
bisiklete binen, oyun oynayan
leylaklı bahçesi vardı komşumuzun
çalıp sana vermeyi düşünürdüm


güzeldik, güzel düşler kurardık
iki göz odalı evlerde
samanlıkta kavun karpuzumuz olurdu
iç içe yaşardık sevgiyi
basma perde açılırdı güne, güneşe


ne güzel dost günlerdi avlularda
sevda masalları anlatırdı annemiz
türkülerinde büyürdük içli seslerin
sonra azarların, yapma etmelerin
insana açılırdı iki kanatlı kapılar

hani aynı insanlarla birlikte yürümüştük
yollar şimdi fizan’a uzuyor
uzağındayız ince dokunuşların
birbirine dar gününde koşan dostların
uğranmıyor iki bardak çaya,komşuya
kapandı kilitlendi belli kapılar
kafelerde oluyor kabul günleri
kimlere yapıldı
bu kocaman evler

sen neredesin çocukluğum, çocuk sevgim
nerede sokağımızdaki o can o neşe
ölenler mi götürdü?..




20. 06. 2015 / Nazik Gülünay



Canım arkadaşım, Hayrunisa Şenel, güzel yorumuna gönülden teşekkürler.