yorgunluğum
yorgunluğum
gün düşerken dağların ardına kızıllık kaplar eteklerini başlar geceye doğru yolculuğum inerim yalnızlığın kuytularına köhne bir sığınak arar, yaslanırım rüzgarın soğukla boyadığı duvarlara anarım gülüşümü alıp gözyaşımı bırakanları dayanamam vefasızlığa yorgunluğum çeker beni gözlerinin derinliğine köhnelerin küf kokusu ve acı tadında avuturum uykusuzluğumu yıllara uyumakla seni Zeki KIRHAN |