Özlemin büyüdükçe hasretin yüce dağ oldu
Yıllar yılı izledi de, ömür defterim doldu
Mecalim tükendi artık ümit güllerim soldu
Gel de tek… Böyle hasret şiirleri yazarken GEL.

Gelecek bir gün diye hep yollarını bekledim
El açtım Allah’ımdan senin dönmeni diledim
Hasretin büyüdükçe dertlerime dert ekledim
Gel de tek… Çaresizce yollarına bakarken GEL.

Yanmaksa yandım kor ateşlerde bir ömür boyu
Geceler karanlık gündüzlerim ondan da koyu
Gözlerim aktıkça, suyu çoğalan bir kör kuyu
Gel de tek… Ecel yatağında ölüm beklerken GEL.

Sensiz geçen yıllar boyu hiç bitmedi ki acım
Hiç mola vermedi ki kalbimde ki büyük sancım
Bak işte ellerinde Kur’an anam ile bacım
Gel de tek… Başucumda Yasin’ler okunurken GEL.

Sen gittin de bir başkasını görmedi şu gözüm
Hasretinle yandım hep arttı içimde ki közüm
Önce adın sonra Şehadet oldu son sözüm
Gel de tek… Bir gün Azrail canımı alırken GEL.

Benim kaderimmiş o büyük hasretini sevmek
Gelmeyeceğini bilerek yolunu gözlemek
Ne kadar da zormuş vefasızdan vefa beklemek
Gel de tek… Üç kat ak kefenim biçilirken GEL.

Seni hiç unutmadım ki hep durdun aklımda
Dilimde hep senin adın niyazım da duamda
Gündüzleri hayalimdeydin geceleri rüyamda
Gel de tek… Minarelerden sâlâm okunurken GEL.

Bir haber salıp su dökmedin yürek yangınıma
Ruhuma kadar işledin damarıma kanıma
Sağ iken gelmedin şimdi gel ne olur yanıma
Gel de tek… Teneşir de cenazem yıkanırken GEL.

Ümitsizce yaşamakta ölümden de acı
Hasret ağır dertmiş bulamadım buna ilacı
Bak hakkını helal ediyor eş-dost, kardeş- bacı
Gel de tek… Musallada namazım kılınırken GEL.

Benden buruk bir veda bu dünya senin olsun
Sitemim yoktur sana gönlüne hep huzur dolsun
Sen hiç acı çekmeyesin kalbin mutluluk bulsun
Gel de tek… Mezarıma topraklar atılırken GEL.

Riyasız sevdim seni bunu Allah’ım da bilir
Belki öbür dünyada elin elime verilir
Sevdim diyeceğim amel sorunca Münker-Nekir
Gel de tek… Başucumda Telkinim verilirken GEL…
ERHAN DOĞANAY