Gökyüzü kusarken tüm ağlanmışlıkları bu ne hüzün demekten başka çare kalmıyor dillere... Ayrılık zincirini bağlayıp ellere iki yakası bir araya gelmeyen ömür armağan edenler yok mu? -İşte en çok onlar bölüyor uykusuzluğumu..
Şiirilerin şahit şiir okumaya başladığımdan beri.. İki satırda bir kayboluyorum dehlizlerde...
Bu nasıl bir ayazdır diyorsun onca yangının onca alevin onca kalabalığın ortasında. Farketmiyor kimse farkettiğini, keder öğütüp gün eritiyorsun. Çareyi sokaklarda arıyorsun her yoldan herkes gidiyorda sen adımladığında bir çıkmaz levha bitiyor burnunun ucunda. Tahta avuclarımız yok ki kırıp geçelim iz kalıyor kör noktalarda.
Elveda bile demeyi zul sayanlar, divanelik mertebesine iterken istemeyen gönülleri, hiç hesap vermem sanıyorlar.. Gün elbet doğacak diye yattığımız karanlıkları, Anlar birgün diye ettiğimiz duaları, her damla da andığımız vuslatları biriktirip sol yanımızda bir sessiz isyan şerbeti yudumluyoruz..
-Elden gelmiyor hissizliğe çare.
Bir yana baktığında gördüğün herhangi birini o sanarak kendimizi kandırıyoruz. Birleştirip dünya üstünde ki herşeyi malum sevdaların üstüne gönül avutuyoruz.. Elbet dönecektir diyoruz dönmesine de biz birer birer kayboluyoruz.
-Öyle ki bir sevda türküsü bile dinleyemeden sevinç duyamadan herhangi hiçbirşeyden, koskoca bir ömrü neşelenmeden geçiriyoruz.
Hedeflenen sevdaya ızdırap bağlayan kalblere inat. Bu şiir hizasında müsait bir yer de bu dünyayı bitiriyorum...
-Bir kitap da okumuştum şöyle diyordu.. Neyse unuttum yada okumamıştım bilmiyorum...
Bende zaman sarkacı ters işliyor bu aralar. Sayende gerçek şiirler okuyarak devam ediyorum menzile meçhule mevkiye...

Her zaman ki gibi harika eserlerden biri daha
Tebrik etmek hadsizlik olur muhakkak..
Saygılarımla
İsmail Yılmaz