göğsüne bir nihale koy
sonra sevmeye niyetlen
ateşten kopup geldim
yakmasın ellerim seni

ah ki tenimin utangaç rengi
ayıp değil, günah değil
çöl güneşidir şu gövdemi dağlayan
her türlü sevmelerin pervanesi
ikide birin biriyim,
sayılmama bir parmak yeter
bir çocuk bile hesap edebilir beni
arada birin biriyim
yarımım, eksiğim anlayacağın

gülüşüm yarım kalır
korkarım tamamlamaya
içerimde eksik bir fotoğrafın siyah beyaz sancısı
bir dağın sırtına yaslanır gibi
gölgesini topraktan sektiren
ıslığını rüzgarda gizleyen
kimsesizlik yer altı sularına benziyor, sokak hayvanlarına
şehirli bir güvercinin süleymaniyeye kanat çırpması,
yazlık bir sinema biletine...
suyun öylece akması, akıp yerini bulması...
londra grisi, istanbul mavisi ve malatya sarısı
öylesine bir yalnızlık,
yani bir öncekinin aynası
işte bu renkler... bu renkler ve dahası

kendimce bir yalnızlığım var diyorum
“benim de” diyor birisi
öteki ağlamaya başlıyor
bulut, bulut bir ilkbaharı açıyor masmavi deniz
soruluyorum durmadan
hiç iki yalnızlık bir olur mu?
hiçbir kadın eli değer mi ellerime?
hiçbir kitapta geçer mi adım?
hiçbir insan ayak basar mı toprağıma?

pek yüz kere, çok yüz kere soruluyorum
taş, taş büyüyor kaldırım olmak
tuğla, tuğla bir duvar örülüyorum
ağaç, ağaç... dal, dal... yaprak, yaprak...
pek yüz kere, çok yüz kere eksiliyorum

aklından bir şehir tut
öyle sevmeye niyetlen
uzak yolculuklardan geri dönüyorum
dağlardan, tepelerden
çöllerden, denizlerden
içerimde karne günü sevinci
yedeğimde yalnızlık
sarı sıcak bir haziran uyanıyor
bir dağın sırtına yaslanır gibi
gölgesini topraktan sektiren
ıslığını rüzgarda gizleyen