hiç unutmam
bir güz günüydü, harman sonuydu
sabahın ayazında,
köyün çıkışında Osman Çavışın karısı damda dikele kalmıştı..
Eriklerinaltı’nda sürü köpekleri hırlamadılar bile
belimde kalın bir ekmek çıkısı
Celeptaş’a taraf, Akmehmedin peşinden;
başım önümde, yözyaşlarım yanağımda yol-yol
adamın eşleğin terkisine binmem için ısrarı
“gel oğlum yorulursun,
daha çok uzak gideceğiz”
babam ardım-sıra bakakalmıştı
dönüp baksam görecekti,
ağladığımı
….

adım gibi emindim, dönüp baksam
gözleri dolu dolu
Allah biliyor ya hiç ardıma bakamadım
gözümün önünde daha dün gibi
belki geri döndü o dakika
ama sanırım
peşim sıra epey geldi
yol boyunca,
ünlese seğirdip gidip sarılacağım
sıkı-sımsıkı
ne ben ardıma baktım,
ne de o ardımdan çağırdı,
“-bobam” diye

bize;
başı dik dutmak,
dönüp, geriye bakmamak,
sana verilen emeklere,
Dualara-dileklere
boş vermemek,
ananın-babanın hakkını
helal etdirmek
gururlu-onurlu olmak öğretilmişti
ahval ve şerait ne olursa olsun
illa “onurlu”
biz de sadece onurlu olduk
başka hiç bir şeyimiz de olmadı
başka şeye de ihtiyaç da duymadık şükür

zaten bir daha da görmek nasip olmadı; rahmetliyi
hala yanarım; keşke
hayattaki tek keşkem budur;
keşke köyde kala da, taş taşısaydım
gerçi bize fikrimizi sormadılar da;
ha sorsalar ne diyecektik ki
ömrü heba ettim
hâlâ yanarım
şuramda bi sızı
daima”
……..