hocam 29-Gelgözlerime inanamıyorum gerçekten o.. telefon değil.. mesaj.. şükür iyi gerisinin önemi kalmıyor anında açıyorum “arama” demek ki rahatsız ediyorum durmadan telefonunu çaldırmakla canı sağ olsun .. belki kasabanın sokaklarında gördü beni.. taksiyle de olsa oralarda onu aramamı istemiyor “şehre” diyorum bir u dönüşü yapıp tekrar anayola çıkıyoruz.. on kilometreden fazla geldiğimiz yolu geri gidiyoruz bu defa konuşmadan şoför “ne oldu” bile demiyor.. “Çaybaşı”na eve yakın bir berber görüyorum iniyorum “-taksimetre doldu ama sen gönlünden ne koparsa” tek tek saymatıp uzatıyorum.. yine de sayıp bir kısmını iade ediyor elinde paket, eşim eve geçiyor.. merdivenleri tek tek çıkyorum kapıyı açınca; “-Allah seni kahretsiiinn şehirde ne işin var senin sen hala köylüsün beş dakika yalnız bırakmaya gelmiyorsun gene nerelerde sürttün arkamı dönsem sakatlanıyorsun..” telefon çalıyor gözlerim parlıyor evet o ama meşgule alıyorum “-doktor” diyorum “bütün dertlerimin ilacı” demek geçiyor içimden birazdan mesaj.. elbette ondan “haklısın kırılmakla çok özür dilerim bilsen bana hak verirdin kaynım aradı hastaneye götürüyorlarmış çocukları şükür iyiler hepsi, bayat meyve yemişler ishal olmuşlar kaynımın oğlunda serum takılı bizimkilerle büfedeyiz, yanımda kızlar var aşağı gel seni bir göreyim çok özledim… hocacımm kocacımm.” resim Bayram Ayhan |
Kalemin susmasın
________________________________Selamlar