Evet, korkulacak şeyler vardı dünya da ama biz bunları öğrenmeyi red etmiştik.

bir çölü aşmışım gibi yaklaştım gize



hüznün biriktiği bir yer vardır ece
sessizliğin biriktiği bir yer

kimsesizliğin biriktiği bir mağara

varımızdan yoğumuzdan kurtulalım
azlığın biriktiği bir yer

unutulan isimlerin
harcanan saatlerin
yitirilen şehirlerin

yersizliğin
dilsizliğin
kimsesizliğin

ah!ların
vah!ların
bizden akanların
biriktiği bir yer


o yerle barışalım mı ece


yerküre dediğin bir adımlık*
göğüsde bir soluk ömür dediğin


bulunanın ve kaybedilenin birbirine karıştığı bir yer
kaderdeki noktaların
teğetlerin
köşelerin
beyazı anlatan, ruhun arap olduğu çırpıntıların
kara zannedilen apaydınlık acıların
bazen paşa paşa yürüdüğün
bazen cebelleştiğin
anlam ve mana
susuş ve bakış
ve aşk alıştırmalarının biriktiği
çözümsüz kalınca niçin? niçin? liğin
bıkınca hiçliğin
bazen dargınlığın , kendine cellatlığın

ah ecem, insan alışıyor
daha yok mu , daha yok mu
bazen yüreğin kederden bahtiyarlığının
ruha cehennem arayışının cennetleştiği bir yer

bir yanı huzur, bir yanı ’son’ bir yer


o yerle barışalım mı ece


gömülenler çocukluk günlerinden taze
kavganın kamburuna kuş konmuş, öyle bahar
acının şarkısı gözlerimizde, öyle bulut

kalbimiz leyla , adımız merhamet


yağmuru sevenler hep kraliçe...












fotoğraf: Ece Emel Dinler