Bu baharda çatlar yalnızlığın tohumu
...
ağlar. tazelenir ve toplar bir çırpıda sözü vatanına dönebilir herkes bir gemiden atlar atlar ağırlıklarıyla taşınır sessizliğin dengi gecenin mıh gibi çakıldığı anlar ve gözlerimizin nöbeti yanlış anlaşılmaz umalım ölümümüz de yer değişimli bir saksıda bin bir renkle açılmak belli ki her şey aslına dönebilir ben de korkuyorum birçok sebepten mesela ellerinin bir ,,zambak padişahı,, olmasından sevgilim gidip hiç yoktan papuçdiken böcekleriyle aynı yoldan geçebilirim tersine okunan en güzel şiirleri bir akşam anlamalıydım, hep söylenecek bir şeyler kalır fırçanın mavi boyasıyla kocaman bir nehire dalabiliyor insan sıçrayıp bir kurbağanın kaygan omzundan cücelerin ormanına gidebilir ağaçların koyun koyuna savaştığı ve donduğu akla bölünmeyen bir sarılış geçer gibi içinden sımsıcak ölünebilir ... |