gecenin en tenha karanlıklarını yazıyorum içimde yeniden
yaşıyorum evet belki sensiz tek başıma
ne kadarına yaşamak denilirse bunun
yalnızca o kadarı geçip gidenlerin ardında
her gün biraz daha yalnızlaşırken yürüdüğüm yollar
ışıklar var yaşanmışlıklarda uzaklaşan seslerini özlediğim
kaybolan gölgelerin ardında gri bulutlar
kış ayazında kar örtüsünü çekmiş üzerine donmuş bir kedi
gecikmiş zamanların hüzünlü şarkıları belki
belki hiç bırakmamak vardı ellerini



zamansızca uçuşan saçlarında rüzgarlar vardı
ışıltılarıyla aydınlattığım içimde çıkmaz sokaklar
kaybolmuşluğum şehrin sokaklarında
adım adım eski gülüşlerini aradığım çocuk gözlerin
yüreğimde sıcaklığın vardı üşüyen ellerimde yokluğun bu gün
oysa senden başka dileğim yoktu
kırık kanatlarında uyumak belki düşlerken bir gün birlikte uçmayı
ne yapsam ne desem hiç faydası yok be gülüm
zamansızdı her şeyimiz
çoktan kaybedilmiş zamanlarda kalmıştı ellerimiz
göz göz kanayan bin bir yaraydı gözlerimiz
belki bir yolu vardı bilemediğimiz
bir yolu ne bileyim sonunda bize çıkan
belki hiç bırakmamak vardı ellerini



düş hırsızı duygu yoksullukları gezinir sokaklarda
tanıyamadığın birden fazla yüzleri yalan duvarlarında
gülümser ihanet bakışları
içsel boşlukları duyarsız duygu hesaplarında sürüngen
çoktan yalan olmuş bir zamanın hataları
ki bırakmaz yakamızı
oysa gücümüzü tüketmişti o bir zamanlar
ellerimiz vardı yalnızca tutuşan
gözlerimiz vardı ne çok ötelerden olsa da
sevgimize yalansız bakan



şimdi unutamamak var işte gülüm ikimiz için
bir ömrü seninle yine sensiz yaşamak belki de
zaman zaman yaşamayı anımsamak seninle birlikte
günün karanlıklarında aydınlıkları düşlemek
gecikmiş zamanların hüzünlü şarkıları belki
gözlerinin yağmurlarında ıslanmak eskisi gibi



yine yeni bir gün aydınlanıyor
bendeki karanlıklarda yeni bir sensizliğe
hep düşünürüm işte böyle gülüm

belki bir yolu vardı bilemediğimiz
bir yolu ne bileyim sonunda bize çıkan
belki hiç bırakmamak vardı ellerini …