hayalin bunca oyalamasaydı yüzümdeki çocuğu
-çatık kaşlarına geç kalmazdım inan-


şapkamdaki ponponla dertleştim bir süre
kardan adamların yüzünü öptüm
kitapların içinden cümleler seçtim ikimizi bulduğum
altın yaldızlı kalemlerle çizdim yalnızlığımı


ne çok şey anlattı ayrılıklar
oturtup dizlerine
okşayıp saçlarımı beyaz saçlı babaanne gibi
elime sırlardan boncuklar verip
nasıl dizeceğimi sabrın misinalarına
bir gözyaşı
bir suni mutluluk


saatlerin bilek ve duvar süsünden öte olmadığını
söylenmemiş cümlelerin bir ruhu nasıl ağırlaştırdığını
kurşun dökmeli bir melek
-kalbimin büyüteçle okunabilmesi için-


ölümlerden anladım
herkesin biraz kendimden eksildiğini
ve benim gidenlerden


poğaça ve kekler yaptım çocuklara
kuşlara serptim kırıntılarını
ve kedilerin tüylerini bastırdım sızlayan avuçlarıma
mırladıkça büyüyen gözbebekleri için
şımaran çocuklar
ve çatılara yuva kurana dek acıkmasın diye güvercinler
ben oyaladıkça kendimi
yordukça
-kısaldı O’nunla aramdaki mesafeler-


çok şey öğretti gidişler bana
Allah’tan sonra aşkı, anaların ayağının altında arasaydık
belki kaybolmazdık - bir yanılgıda-
ki aşk; seninle oynadığım en acıklı oyundu!
-çocukça-


soulmate